Człowiek będący w drodze ma po pierwsze nadzieję, że każdy krok przybliża go do celu, choćby nawet w danym momencie nie rozważał nad pojedynczym stąpnięciem. W podobny sposób człowiek nie musi zawsze rozmyślać o wiecznym przeznaczeniu, by czynić wszystko z uwagi na swój kres. Powód tego jest następujący: osoba ludzka z natury chce przede wszystkim wiecznej szczęśliwości, stąd jej pomniejsze pragnienia jakichkolwiek dóbr, choćby bez aktualnej świadomości ostatecznych przeznaczeń, skierowane są ku wiecznemu celowi.
Św. Tomasz z Akwinu
Suma teologiczna, I-II, 1, 6, odpowiedź na kwestię 3.
0 komentarze:
Prześlij komentarz