"Wyjdź, człowieku, z więzienia własnych rozumowań, opuść miasto, dzieło rąk ludzkich, siedzibę grzechu. Odjedź jak najdalej, bracie, od namiotów Kedaru (por. Ps 120, 5) i pomieszania wieży Babel (por. Rdz 11, 1-9). Wespół z patriarchą szukaj zielonych łąk, by na nich medytować. I z majestatu dzieła wywiedź niewyobrażalną chwałę Stwórcy. Doznawszy tak wielkiej łaski obejrzyj się za siebie, gdy słońce w pełni blasku stoi najwyżej nad ziemią; gdy góry, wybrzeża i morza wzniosą się przed tobą niby świetliste zjawisko, istna parada stworzenia, w którego niejasnych konturach widać wdzięk i dostojność; którego cienie, gra barw są miękkie, czyste, harmonijne, dając poczucie głębi i zjednoczenia całości. I idź dalej przez las, polanę pełną owoców, przez łąkę, strumień, słuchając dalekich wiejskich odgłosów. Wiosną czy latem chłoń wonne powietrze, płynące wokół ciebie, lub idź wśród ogrodów i karm zmysły, wdzięczny i wzbogacony wielością słodyczy znalezionych tam kwiatów. I pomyśl wtedy o tym niemal tajemniczym wpływie, jaki mają na umysł poszczególne zapachy, lub o uczuciach, jakie budzi w nas jakiś miły, kojący dźwięk. I rozważ jak dusza i ciało są porwane, i uniesione przez muzykę harmonijnych dźwięków, przenikających powietrze swą mocą. I wtedy, gdy pochwyciły cię te widoki, dźwięki, zapachy, gdy serce jest oczarowane, a w twym głosie słychać zachwyt i uwielbienie, czy mógłbyś pomyśleć, że stworzenie milczy o swym Stwórcy? Przeciwnie -wszystko, co uchwyciłeś zmysłami jest najczystszym, świetlistym przebłyskiem Jego chwały, najwspanialszym odblaskiem Jego niezmiernego bogactwa. Lecz jak mroczny dym ciąży nad płomieniem, tak i stworzenie jest cieniem, jeśli porównać je ze Stwórcą. Gdyż On jest płomieniem, w swym wiecznym, niestworzonym pięknie. Umarlibyśmy z zachwytu, gdyby Bóg bez osłony objawił je przed nami."
Kardynał John Henry Newman
„Tajemnica Bożej Troski", Mowy skierowane do Połączonych Kongregacji (Discourses Addressed to Mixed Congregations), s. 296-297.
0 komentarze:
Prześlij komentarz